مدارهای الکتروهیدرولیکی و واحدپیشروی با کنترل الکتروهیدرولیکی

مدارهای الکتروهیدرولیکی و واحدپیشروی با کنترل الکتروهیدرولیکی

هواپیما در اصل توسط سطوح آئرودینامیک کوچک توسط کابل ها کنترل می شد،

به وسیله ی کابل ها متصل می شد که از ورودی خلبان با استفاده از مزیت مکانیکی

بزرگ شده بود. همان طور که هواپیما در اندازه و عملکرد افزایش یافت،

نیروهای آیرودینامیکی در این سطوح به نقطه ای می رسند که دیگر برای

خلبان امکان دستیابی به آنها در سرعت های وسیع وجود ندارد – کنترل با مزیت

 

 

کافی برای کنترل هواپیما در سرعت بالا سمت چپ هواپیما با کنترل بیش از حد

قابل توجه در سرعت های پایین تر زمانی که نیروهای آیرودینامیکی

کاهش می یابد. هواپیماهای متعدد در مراحل اولیه جنگ جهانی دوم

از این مشکلات رنج می برد، از جمله از دهه 1940 شروع شد و هیدرولیکی

برای رسیدگی به این مشکلات معرفی شد. در مراحل اولیه خود،

مدارهای الکتروهیدرولیکی و واحدپیشروی با کنترل الکتروهیدرولیکی

 

پمپ های هیدرولیک متصل به موتورها، نفت را با فشار بالا از طریق لوله ها

به سطوح مختلف کنترل می کنند. در اینجا، دریچه های کوچک به سیم های

کنترل اصلی متصل شدند، جریان نفت را به یک محرک مرتبط با سطح کنترل

متصل می کند. یکی از اولین اتصالات یک سیستم تقویت هیدرولیکی،

مدلهای P-38L در اواخر جنگ بود که نیاز به نیروی انسانی عالی برای

دستیابی به نرخ بالاتر رول داشت.

 

 

با گذشت زمان، سیستم ها برای جایگزینی اتصالات مکانیکی به دریچه های

کنترل الکتریکی، طراحی “پرواز به سیم” و اخیرا سیستم های شبکه های نوری

در آنچه که به عنوان “پرواز به نور” شناخته می شود، تکامل یافته است. .

همه این سیستم ها نیاز به سه جزء جداگانه، سیستم تامین هیدرولیک،

دریچه ها و شبکه های کنترل مربوطه و موتورهای محرکه دارند.

از آنجایی که هر یک از این سیستم ها می توانند نتوانند و هواپیما را غیر عملی سازند،

ضروری است که نیروی انسانی به شدت پیچیدگی سیستم را افزایش دهد.

علاوه بر این، نگه داشتن روغن هیدرولیک تحت فشار، یک تخلیه قدرت ثابت است.