پلیمرهای پایه و مواد پر کننده و تقویت کننده

پلیمرهای پایه و مواد پر کننده و تقویت کننده

پلیمر یک مولکول یا ماکرومولکول بزرگ متشکل از بسیاری از subunits تکراری است.

به دلیل طیف وسیعی از خواص آنها، پلیمرهای مصنوعی و طبیعی هر روز نقش حیاتی و ضروری

را بازی می کنند. پلیمرها از پلاستیک های مصنوعی شناخته شده مانند پلی استایرن به

زیست پلیمرهای طبیعی مانند DNA و پروتئین هایی که برای ساختار و عملکرد بیولوژیکی اساسی هستند،

در می آیند. پلیمرهای طبیعی و مصنوعی از طریق پلیمریزاسیون بسیاری از مولکول های کوچک،

به نام مونومرها ایجاد می شوند.

در نتیجه، توده مولکولی بزرگ آنها نسبت به ترکیبات مولکولی کوچک،

خواص فیزیکی منحصر به فرد، از جمله چقرمگی، viscoelasticity، و تمایل به ایجاد عینک و ساختار

نیمه کریستالی به جای کریستال.

اصطلاح “پلیمر” از یونانی باستان  به معنای “بسیاری، خیلی”و  به معنی “قطعات” و اشاره به یک

مولکول است که ساختار آن از واحدهای تکرار چندگانه، که از آن منشاء یک ویژگی از توده مولکولی

نسبی و خواص همراه است.

واحدهای تشکیل دهنده پلیمرها، در واقع یا مفهومی، از مولکولهای کم

مولکولی نسبی هستند. این اصطلاح در سال 1833 توسط Jöns Jacob Berzelius ساخته شد،

هر چند با تعریف مشخص از تعریف مدرن IUPAC مفهوم مدرن پلیمرها به عنوان ساختارهای ماکرومولکولی

چسبیده اتصال در سال 1920 توسط هرمان استادینگر پیشنهاد شد  که دهه آینده، کشف

شواهد تجربی برای این فرضیه خواهد بود.

پلیمرها در زمینه علوم بیوفیزیک و علم ماکرومولکولی و علم پلاستیک

(که شامل شیمیایی پلیمری و فیزیک پلیمری است) مورد مطالعه قرار گرفته است.

از لحاظ تاریخی، محصولاتی که ناشی از اتصال واحدهای تکرار شده توسط

پیوندهای شیمیایی کووالانسی هستند، تمرکز اصلی علم پلیمری است؛

در حال حاضر بخشهای مهم علم در حال حاضر بر روی ارتباطات غیر کووالانسی متمرکز هستند.

Polyisoprene از لاستیک لاتکس یک مثال از یک پلیمر طبیعی / بیولوژیکی است

و پلی استایرن از پلی استایرن نمونه ای از پلیمر مصنوعی است.

پلیمرهای پایه و مواد پر کننده و تقویت کننده