سیستم های مختصات قطبی و دیاگرام های سطحی

سیستم های مختصات قطبی و دیاگرام های سطحی

سیستم های مختصات کارتزین ادامه :

دیاگرام با خطوط مشخصه زیاد

در مقادیر اندازه گیری خیلی پراکنده برای هر خط مشخصه یک علامت ویزه بکار می رود.

نامگذاری خطوط مشخصه

• در کاربرد نوع خطوط از نام یا علامت فرمولی

• با استفاده از نوع متمایز خطوطی

سیستم مختصات قطبی :

سیستم مختصات قطبی دارای تقسیمات 360 درجه است. نقطه صفر نقطه برخورد محور افقی و عمودی است.

ترتیب زاویه : به محور افقی سمت راست ، نقطه صفر زاویه 0 اطلاق می شود.

مقدار زاویه : زاویه مثبت در راستای خلاف حرکت عقربه ساعت می باشد.

شعاع : شعاع با اندازه مقدار داده شده مطابقت دارد. جهت درج آسان مقدار دایره های

هم مرکز حول نقطه صفر رسم می شود.

مثال :

با کمک ماشین اندازه گیری ، کنترل می شود که آیا گردی یک بوش تراشکاری شده در داخل محدوده

تلرانس مطلوب است یا نه.

عدم گردی احتمالا به خاطر بستن خیلی محکم بوش در داخل سه نظام می باشد.

دیاگرام های سطحی :

دیاگرام های  میله ای در دیاگرام های میله ای اندازه های مورد نمایش به صورت افقی یا عمودی

با یک پهنای یکسان نشان داده میشود. 

 دیاگرام های سطحی  دایروی

با دیاگرام های سطحی دایروی  غالبا مقدار درصد نشان داده می شود.

در ریاضیات، سیستم مختصات قطبی یک سیستم مختصات دو بعدی است که در آن هر نقطه در یک

هواپیما با فاصله ای از نقطه مرجع و زاویه از یک جهت مرجع تعیین می شود.

نقطه مرجع (همانند مبدأ یک سیستم مختصات دکارتی) قطب نامیده می شود و پرتو از قطب در

جهت مرجع محور قطبی است. فاصله تا قطب هماهنگی شعاعی یا شعاع نامیده می شود و زاویه

هماهنگ زاویه ای، زاویه قطبی یا دایره ای نامیده می شود.

سیستم های مختصات قطبی و دیاگرام های سطحی