نگاهی بر تاریخچه آسانسورها

نگاهی بر تاریخچه آسانسورها

از بررسی معماری ساختمان ها در گذشته می توان فهمید که در گذشته توان ساخت ساختمان های بلند وجود

داشته است ولی شاید دلیل اینکه چرا این کار چندان رواج نداشته ، وجود پله های بسیار بوده است.

این مشکل همچنان پابرجا بود تا اینکه یک مکانیک آمریکایی به نام الیشا اوتیس ایمنی را در بالابر با به کارگیری

چرخی ضامن دار که در صورت پاره شدن طناب ، اندکی پس از سقوط بالابر را متوقف می کرد ، فراهم کرد.

این اختراع که در سال 1854 در نمایشگاهی در نیویورک پرده برداری شد ، مقدمه ای برای کاربرد گسترده

بالابر بود.

ناصرالدین شاه در سفرنامه فرنگ خویش در تعریف و توصیف آسانسور می گوید : رفتیم به مریض خانه سنت توماس…

از مرتبه های زیر اسبابی دارند که ناخوش را روی تخت گذاشته از توی اطاق زیر می کشند به مرتبه بالا می برند.

بسیار تماشا داشت که ناخوش حرکت نکند. در حال حاضر یکی از مشکلات ساختمان های بزرگ کافی نبودن

فضای درنظر گرفته شده برای آسانسور است. این امر یعنی پیش بینی و منظور نمودن فضای کافی با محاسبه

تعداد ظرفیت و سرعت مناسب آسانسورها با توجه به ارتفاع و جمعیت ساکن و کاربری ساختمان باید در ابتدای

کار یعنی در زمان طراحی ساختمان ها مدنظر قرار گیرد وگرنه پس از اجرای ساختمان معمولا افزایش فضای چاه

آسانسور بسیار مشکل و  در اکثر موارد غیرممکن است.

آسانسور وسیله ای است الکترومکانیکی ، در ابتدای اختراع آسانسور به شکل امروزی ، بیشتر قطعات و لوزام

آسانسورها مکانیکی و الکتریکی بود ولی با پیشرفت علوم در حوزه الکترونیک و  نیمه هادی ها و همچنین ورود

حوزه علوم هوش مصنوعی به صنعت این وسیله نیز تکامل یافت و به عنوان یک وسیله کاربردی با حوزه دسترسی

کاملا گسترده در بین جوامع شهری قرار گرفت.