ادبیات ژاپن ( فرهنگ ژاپن بخش دوم )

ادبیات ژاپن ( فرهنگ ژاپن بخش دوم )

اولين نكته قابل توجه اين است كه نبايد ادبيات دوران بسيار قديم را با معيار امروزى سنجيد؛

بلكه بايد توجه داشت كه اين گونه آثار با عتقادات بشر رابطه تنگاتنگى دارد و بايد از اطلاعات حاصل از رشته هاى

ديگر كمك گرفت و قضاوت كرد. به عنوان نمونه، در ژاپن باستان شعرهايى را ستايش مى كردند كه به نظر ما

انسآن هاى معاصر از محتويات و موضوعاتى جذاب برخوردار نيستند. شعر خوب با معيار مردم كهن به شعرى

گفته مىشود من شاعر شعرى براى طلب باران مى سرايم و ً شد كه تاثيرى مثبت بر امور بگذارد.

 

 

مثلا اگر پس از سرودن باران باريد، اين شعر شايان تقدير است زيرا فكر مى كنندآرزوى بارش باران توسط اين شعر

برآورده شده است . در اين باره در كتاب “هايكو “توضيح داده ام و از تكرار آن در اين مقاله معذورم. اشاره كردم انسان

براى بقاى خود از تمام فنون يارى مى طلبيد. ديدن منظره زيبا ، نگاه كردن به جانوران خوش يمن، گوش سپردن به

نواى خوش، حتى چوب زدن به بدن… روش هايى بود كه بشر در سراسر جهان به همين منظور به كار مى برد و هنوز هم

به كار مى برد.

 

 

من به اين گونه روش ها، “ضربه هاى نيروبخش “نام گذاشته ام. به باور مردم كهن، “ضربه “چه نوع

فيزيكى باشد، و چه نوع روحى به هستى و وجود انسان شوك وارد مى كند و باعث تحرك آن مى گردد، و در نتيجه

قدرت انسان تقويت مى شود. اثر ادبى، به خصوص شعر، هم مى تواندچنين “ضربه”اى توليد كند.

به اعتقاد مردم ژاپن باستان، كلمه و جمله اى كه به زبان آورده مى شود، تحقق خواهد يافت

زيرا “روح زبان “آن امر را به تحقق مى رساند. رجزخوانى هم كه پيش از نبرد مرسوم بوده است،

به همين هدف اجرا مى شد.