رابطه متقابل روح و بدن در رابطه با شناخت انسان

رابطه متقابل روح و بدن در رابطه با شناخت انسان

انسان آمیخته و ترکیبی از دو جوهر بدن و روح است. این آمیختگی علاوه بر آن که متکی به

برهان های عقلی و فلسفی است ، دین و علم نیز آن را مورد تایید قرار داده اند.

بنابر اصالت روح ، بدن با همه پیچیدگی های آن ، ابزار و وسیله ای است برای روح .

در فلسفه نیز از رابطه روح و بدن به تعلق تدبیری تعبیر شده است و مفهوم آن این است که

روح رابطه ای ارادی و تدبیری با بدن دارد ولی این تصور که بدن صرفا ابزار روح است و

روح و بدن صرفا رابطه یک طرفه و ترکیب سطحی دارد ، علاوه بر اینکه خلاف برهان های فلسفی

است ، با آزمایش های علمی درمورد تاثیرعمیق بدن بر روح نیز کاملا منافات دارد.

اکنون برای توضیح و تبیین رابطه متقابل روح و بدن ضرورت دارد گزارش تاریخی ، فلسفی

در این رابطه ارائه شو

در این زمینه دو رای مهم سابقه تاریخی دارد .

رای اول : نظر مشهور فلاسفه ، از جمله افلاطون و بوعلی سینا ، براین است که روح

موجودی کاملا مجرد بوده که قبل از تعلق و ارتباط با بدن ، به همین شکل موجودیت داشته

سپس به بدن مادی ، پیوستگی و تعلق یافته است. صدر الامتالهین اشکالات عمیقی براین

رتی وارد کرد و ناتوانی آن را در تفسیر ارتباط روح و بدن روشن کرد؛ زیرا براساس آن ، ارتباط روح و بدن

به درجه ای بسیار سطحی تنزل میکند.

رای دوم : بنابر این نظریه ، نفس و روح در جسم پدید می آید و زندگی جاویدان پیدا میکند ،

به این صورت که روح در آغاز ، وجودی جوهری و مستقل که به بدن تعلق گرفته باشد نیست

بلکه نفس و روح با تکون بدن و جنین آغاز میشود ، روح در مهد ماده و با حرکت جوهری ماده ،

تکون یافته ، مراحل وجودی و تجرد را از ضعف به شدت طی میکند .